Śląska Szkoła Akupunktury w Polsce
Szkoły akupunktury na świecie
Integralną i najważniejszą częścią Polskiej Szkoły Medycyny Zintegrowanej jest Śląska Szkoła Akupunktury. Śląska dlatego, że ogromną większość swego dojrzałego życia zawodowego twórca tej Szkoły doktor Eustachiusz Gadula poza trzema latami działalności w Akademickim Centrum Rehabilitacji w Zakopanem spędził na Śląsku Opolskim i Górnym Śląsku. W latach 1963-1977 pracował na Oddziale Chirurgii Ogólnej Szpitala Wojewódzkiego w Opolu i jednocześnie w Wiejskim Ośrodku Zdrowia w powiecie opolskim. Pod wpływem tam obserwowanych faktów medycznych, nie mieszczących się w podstawach teoretycznych medycyny konwencjonalnej powoli rodziła się nowa koncepcja działań medycznych doktora Gaduli. W latach 1977-1984 pracował na Górnym Śląsku w Oddziale Paraplegii I Górniczego Centrum Rehabilitacji Leczniczej i Zawodowe REPTY. W tym największych w kraju ośrodku rehabilitacji poza pracą na swoim oddziale był konsultantem z zakresu chirurgii ogólnej całego Centrum. Dlatego poza konsultacjami chirurgicznych często swoimi nowymi metodami działał na pozostałych oddziałach: Paraplegii II, oddziałach neurologicznych, oddziałach rehabilitacji narządu ruchu, w Oddziale Rehabilitacji Kariologicznej, w Klinice Rehabilitacji i w Klinice Neurochirurgii Śląskiej Akademii Medycznej. Powoli tworząca się nowa wiedza poddawana była nieustannej weryfikacji i doskonaleniu na tak ogromnym materiale przypadków z zakresu wielu różnych specjalności.. Szczególnie trudne, a jednocześnie najbardziej pouczające spektrum pacjentów było na obydwu paraplegiach i w Klinice Neurochirurgii. To właśnie tam z bardzo szerokich wskazań i u najciężej chorych doktor Eustachiusz Gadula miał okazję weryfikować w najszerszym aspekcie psychofizycznym obiektywną wartość akupunktury, w ścisłej integracji z rehabilitacją leczniczą. Również w REPTACH u części najciężej chorych pacjentów z paraplegią, odleżynami czy ciężkimi, przewlekłymi schorzeniami dróg moczowych, poza farmakoterapią chemiczną rozpoczął stosowanie propolisu z miodem. Miodu doustnie, a propolisu zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie. Nieco później, już w Zakopanem jako dyrektor Akademickiego Centrum Rehabilitacji i ordynator Oddziału Rehabilitacji Narządu Ruchu, w ramach suplementacji dietetycznej, a właściwie suplementacji leczniczej dr Gadula opracował popularny zestaw apiterapii, składający się z: mleczka pszczelego, propolisu, pyłku pszczelego i z miodu, głównie spadziowego.
Od roku 1965, kiedy podczas pracy na Opolszczyźnie rozpoczął stosowanie akupunktury zarówno u chorych ambulatoryjnych jak i szpitalnych, choć z początku jeszcze niezbyt świadomie, rozpoczął integrację konwencjonalnych, naturalnych i niekonwencjonalnych metod leczenia, które po paru latach nazwał medycyną zintegrowaną. Tak więc w poglądach i życiu zawodowym doktora Eustachiusz Gaduli nie da się oddzielić akupunktury od systematycznych i intensywnych dążeń do integracji w medycynie. Szersze wiadomości na ten temat zawarte są nie tylko w tym tekście pt. Polska Szkoła Medycyny Zintegrowanej ale także na stronie: www.ekomed.opole.pl, blogu:https://gadula-ekodoktor.blogspot.com oraz w Vademecum Pacjenta Medycyny Zintegrowanej. Na życzenie Czytelników, w sposób wybiórczy Vademecum może być dostępne za pośrednictwem e-konsultacji na w/w stronie.
Ponieważ zarówno działania w odniesieniu do medycyny zintegrowanej jak i do akupunktury nazwane zostały szkołą, zastanówmy się w jakim sensie została tu użyta nazwa szkoła. W sposób najbardziej zrozumiały możemy to uczynić na przykładzie akupunktury. Tej jednej z najstarszych, najwszechstronniejszych, niezwykle cennych i aktualnie coraz popularniejszych na całym świecie metod leczenia uczono i nadal uczy się w różnych szkołach.
Rozwój akupunktury przebiegał w różnych epokach, różnych krajach i kulturach, a także w różnych strefach klimatycznych. Częstym zjawiskiem, podobnie jak w rzemiośle, nauce i w wielu innych, ważnych dziedzinach życia, nauka leczenia akupunkturą utrzymywana była w tajemnicy. Do dzisiaj zdarza się, nawet na Zachodzie, że wzorem chińskich lekarzy, wielu nauczycieli akupunktury swoją wiedzę traktuje jako własność rodziny i niechętnie dzielą się swoimi umiejętnościami. Dla wielu szkół akupunktury podstawą nauki były uznane klasyczne chińskie dzieła, takie jak: 1. Huangdi Neijing
2. Ming Tang Jing
3. Zhen Jiu Jia Yi Jing
4. Nan jing
Współcześni autorzy licznych prac na temat akupunktury cytują głównie dzieła 1. i 4. Poszczególne, oparte na tej wiedzy opracowania często wyraźnie różniły się miedzy sobą zarówno w teorii jak i praktyce. Mało, pomiędzy różnymi szkołami akupunktury nie ma nawet zgodności co do tak podstawowej kwestii, jak położenie punktów akupunkturowych w ciele człowieka. Dlatego są racjonalne podstawy do przekonań niektórych autorów, m.in. także doktora Eustachiusza Gaduli, że topografia punktów akupunktury, choć względnie precyzyjna i konieczna w teorii i działaniach praktycznych, nie jest jednak ściśle ostatecznie zdefiniowana, choćby tylko dlatego, że wyznacza się ją za pomocą tak mało precyzyjnej miary jak cuń, czy cuń proporcjonalny. Szersze rozważania na ten temat znaleźć będzie można w planowanym do publikacji w niedługim czasie na tych łamach tekście doktora Gaduli pt. Akupunktura metodą stabilizacji energetycznej, psychicznej, mięśniowej i wegetatywnej (a także hormonalnej i immunologicznej). W Chinach kontynentalnych unifikacji punktów dokonano dopiero w XX wieku. Działania te zostały jednak wymuszone przez centralne instytucje państwa i wielu tradycyjnych ekspertów nie do końca z nimi się zgadza. Mimo tych różnic, większość współczesnych szkól, czy stylów akupunktury dysponuje niezwykle skutecznymi metodami prewencji i terapii, ponieważ pochodzą z jednego pnia i nie zatraciły do końca swojej siły i tradycji. A oto najbardziej znane style współczesnej akupunktury: Akupunktura Tradycyjnej Chińskiej Medycyny (Akupunktura TCM)
Akupunktura Tradycyjnej Chińskiej Medycyny w wersji Mao Tse-tunga. Rodzima tradycyjna chińska medycyna (pisana małymi literami) była represjonowana już od wielu lat, a najwięksi jej mistrzowie zostali zabici zgodnie z zasadami panującymi w Chińskiej Republice Ludowej, szczególnie w czasie Rewolucji Kulturalnej. W tej sytuacji Mao podjął decyzję o utworzeniu nowej medycyny o nazwie chińska medycyna. Panuje przekonanie, że Tradycyjna Chińska Medycyna jest połączeniem wiedzy ostatnich tradycyjnych lekarzy (niekoniecznie mistrzów), którzy przeżyli Rewolucję Kulturalną i zachodniej wiedzy medycznej. Akupunktura Tradycyjnej Chińskiej Medycyny różni się znacznie od praktykowanej przez naprawdę tradycyjnie kształconych lekarzy. Jej mocną stroną jest szeroki zasięg działania. Statystycznie rzecz biorąc jest to najpopularniejszy styl akupunktury na świecie. Słabą jej stroną jest usunięcie z oryginalnej chińskiej medycyny wielu pojęć i koncepcji o podstawowym znaczeniu. Szczególnie dotyczy to pojęć i koncepcji dotyczących leczenia psychologiczno-duchowego, które jest osią tradycyjnej chińskiej medycyny, a w latach pięćdziesiątych podobnie jak w wielu krajach demokracji ludowej były tłumione ze względów idelogicznych. Akupunktura Klasycznej Chińskiej Medycyny jest nurtem rozwijanym zarówno w Chinach, jak i na Zachodzie. Jednak wielu lekarzy stosujących akupunkturę tzw. Tradycyjnej Chińskiej Medycyny stwierdziło, że jej skuteczność kliniczna jest niwielka i postanowiło dokonać powrotu do akupunktury opartej na starożytnych klasycznych tekstach medycznych. Cytaty z tych ksiąg są też używane w akupunkturze TCM, ale wAkupunkturze Klasycznej Chińskiej Medycyny powrócono do pełnego i wiernego przedstawiania i używania starożytnych, oryginalnych pojęć i koncepcji filozoficznych i medycznych. Szczególnie cenny jest tu wkład wniesiony przez chińskich lekarzy, wykształconych w ramach tradycyjnego przekazu z mistrza na ucznia. Takie przekazy często funkcjonowały przez wiele pokoleń w rodzinach chińskich lekarzy, a dopiero teraz w wiele lat po zakończeniu Rewolucji Kulturalnej mogą być ujawnione. Innym stylem akupunktury jest Akupunktura Taoistyczna. Jest to akupunktura oparta na tradycji mistrzów taoistycznych. Cała tradycyjna chińska medycyna bazuje na dziele Huangdi Neijing, którego autorem (jak chce tradycja), czy inspiracją dla autorów (jak mówi oficjalna nauka) był jeden z założycieli taoizmu - Żółty Cesarz. Termin Taoistyczna Chińska Medycyna, czy Akupunktura Taoistyczna używany jest w Chinach przez lekarzy chcących podkreślić ścisły związek między stosowanymi przez nich metodami i metodami stosowanymi przez powszechnie uznanych mistrzów taoizmu i akupunktury. Na Zachodzie zamiast terminu Akupunktura Taoistyczna częściej używa się terminu Akupunktura Klasyczna, czy też Akupunktura Klasycznej Chińskiej Medycyny. Dalszą odmianą akupunktury jest Akupunktura Lingshu. Jest to odmiana akupunktury opierająca się wyłącznie na dziele Żółtego Cesarza Huangdi Neijing Lingshu. Stosujący ją lekarze odtworzyli dokładnie metody diagnozy i terapii opisane w tym podstawowym dla całej chińskiej medycyny dziele. Kolejną jest Akupunktura Pięciu Elementów. Opiera się ona na jednej z podstawowych koncepcji tradycyjnej chińskiej medycyny - teorii Pięciu Elementów. Akupunktura Pięciu Elementów kładzie szczególny nacisk na rozwijanie konstytucjonalnej siły pacjenta i pomaga w jego psychicznym i fizycznym rozwoju. Zakłada, że każdy człowiek odziedziczył pewną podstawową konstytucję, rozróżnianą przy pomocy teorii pięciu elementów i właśnie w ramach tego uwarunkowania powinien się rozwijać. W pewnym sensie można ją traktować jako metodę kładącą szczególny nacisk na osobniczą, psychofizyczną wrażliwość pacjentów, do której od wielu lat szczególne znaczeniu w diagnostyce, terapii i rokowaniu przypisuje doktor Eustachiusz Gadula. Twórcą Akupunktury Pięciu Elementów na Zachodzie był znany akupunkturzysta i popularyzator tradycyjnej chińskiej medycyny J. R. Worsley. Podobno metoda ta budzi wiele kontrowersji, ponieważ w Chinach leczenie oparte na pięciu typach konstytucyjnych, nie jest w tej chwili popularne i promowane. W tej chwili Akupunktura Pięciu Elementów rozwijana jest przez zachodnich badaczy, jednak jej korzenie sięgają starożytnych Chin, gdzie rozwijały się tego typu szkoły. Akupunktura Pięciu Elementów, dla odróżnienia od popularnej w Chinach tzw. Akupunktury Tradycyjnej Medycyny Chińskiej (TMC ), nazywana jest też akupunkturą klasyczną lub akupunkturą tradycyjną. Akupunktura Japońska i koreańska.
Akupunktura Japońska jest znana głównie z tego, że japońscy lekarze stosują płytsze nakłucia i cieńsze igły. Twierdzi się, że użycie bardziej delikatnych metod nakłuwania w Japonii odzwierciedla subtelność i elegancję kultury tego kraju. Natomiast wiadomo, że większość akupunktóurzystów koreańskich stosuje niezwykle dynamiczne, głębokie i bolesne nakłucia, co podobno odzwierciedla żywiołowy temperament mieszkańców tego górzystego kraju.
Szkoły akupunktury w Polsce
Niewątpliwie w okresie po II wojnie światowej największą popularnością w Polsce cieszyły się kursy prowadzone od roku 1978 przez prof. Zbigniewa Garnuszewskiego. Przy omawianiu różnych szkól akupunktury nasuwa się pytanie, czy te kursy były szkołą akupunktury ? Z wielu jednak powodów wydaje się, że nie stanowiły one szkoły zarówno w wykonaniu samego Profesora jak i w późniejszym okresie z udziałem paru wykładowców z Chin. Były raczej mieszaniną różnych szkół i związanego z nimi podejścia do akupunktury. Powszechnie wiadomo, że podstawą skutecznego leczenia zawsze powinno być prawidłowe rozpoznanie. Na tych kursach dosyć pobieżnie omawiano metody diagnostyki oparte na filozofii tradycyjnej medycyny chińskiej, o których wiadomo, że dla ich opanowania konieczna jest długotrwała praktyka i to w bliskim kontakcie z mistrzem. Ale na tych kursach z wielu powodów warunków do tego nie było. Ciągle w Polsce nie mamy specjalistów, którzy biegle posługując się tymi metodami, mogliby uczyć innych. Jeśli nawet goście z Chin byli w tej sztuce biegli, zbyt krótko przebywali w Polsce aby szczegóły swej wiedzy przekazać polskim lekarzom. Zatem zanim stworzy się w Polsce z prawdziwego zdarzenia wieloletnią szkołę tradycyjnej medycyny chińskiej, konieczne są inne metody diagnostyki, od dawna stosowane w medycynie, w postaci dokładnego wywiadu i starannego badania fizykalnego. Ale na kursach prowadzonych przez prof. Garnuszewskiego poza z konieczności skrótowym wywiadem prawdziwego badania fizykalnego nie było. Być może, że sam Profesor jako przede wszystkim lekarz-historyk medycyny do badania fizykalnego większej uwagi nie przywiązywał. Ale przyjmowanie w Stołecznym Centrum Akupunktury pacjentów z całej Polski zarówno do leczenia jak i do szkolenia lekarzy tylko w oparciu o skierowania innych lekarzy konwencjonalnych trudno uważać za prawidłowe. Na szczęście akupunktura jest metodą na tyle skuteczną i bezpieczną, że nawet opierając się na takiej diagnostyce, często osiągano u pacjentów niezłe wyniki leczenia. Sam Profesor często dyskretnie swoje diagnozy wspomagał wahadełkiem. Ale te szkolenia miały także inne wady. Jedną z nich był fakt, że Profesor bardzo niechętnie przyjmował do wiadomości, że zajmując się akupunkturą jako jedną z naturalnych metod leczenia, nie powinniśmy być obojętni w stosunku do innych metod naturalnych i niekonwencjonalnych. Na szczęście aktualny przewodniczący Polskiego Towarzystwa Akupunktury prof. Piotr Woźniak jest szeroko otwarty na integrację akupunktury z innymi metodami leczenia konwencjonalnymi i niekonwencjonalnymi. Profesor Garnuszewski często także powtarzał, że chętniej jako kandydatów na szkolenie w akupunkturze widzi lekarzy bez specjalizacji, niż specjalistów. Był to jeden z ważnych powodów niechętnego stosunku do tych kursów większości lekarzy specjalistów. Ponadto zarówno w mas media jak i w rozmowach z konwencjonalnymi lekarzami, a szczególnie z nauczycielami akademickimi na temat akupunktury Profesor często miewał merytorycznie zmienne wypowiedzi, a usiłując o mechanizmie działania akupunktury mówić tylko w świetle filozofii starożytnej medycyny chińskiej zrażał do siebie, a więc i do akupunktury środowiska akademickie. Natomiast wielu nauczycieli akademickich chętnie rozmawiało na temat akupunktury jeśli o mechanizmie jej działania mówiło się w świetle neurofizjologii i biochemii, a to przecież także było możliwe. Jednym z istotnych błędów popełnionych prze Profesora był brak akceptacji harmonijnej współpracy z jednym z wybitnych profesorów weterynarii, z pasją oddających się badaniom naukowym nad akupunkturą u zwierząt. A przecież publikowane przez niego wyniki pozytywnych efektów działania akupunktury u zwierząt były i ciągle są bezcenne w obiektywizacji wyników tej metody leczenia. Współpraca ta dawała także szanse na szerokie wdrożenie akupunktury do polskiej weterynarii, co zaowocowałoby poprawą wyników i wyraźnym potanieniem leczenia. Szkoda, że Stołeczne Centrum Akupunktury w Warszawie głośno otwierane jako z prawdziwego zdarzenia placówka naukowo-badawcza i usługowa, mimo parokrotnych prób działalności naukowej z powodu trudności współpracy z Profesorem nigdy nie trwała dłużej.
Od kilkunastu lat w Krakowie działa okresowo także szkoła tradycyjnej medycyny chińskiej prowadzona przez akupunkturzystów z Europy Zachodniej nie będących lekarzami.
W ostatnich latach w Polsce działa Bydgoska Szkoła Akupunktury Tradycyjnej przeznaczona do kształcenia akupunkturzystów nie będących lekarzami.
Śląska Szkoła Akupunktury w Polsce
Osobom słabiej zorientowanym w tematyce szkół akupunktury w Polsce i krajach ościennych dziwnym może wydać się fakt, że do nazwy Śląska Szkoła Akupunktury dodano określenie w Polsce. Doktorowi Gaduli, autorowi podstawowych założeń tej szkoły wydaje się to uzasadnione dla odróżnienia jej od bogatej działalności w zakresie akupunktury, która dzięki aktywności paru lekarzy polskiego pochodzenia od wielu lat rozwija się w Czechach na Śląsku Cieszyńskim. Na wstępie odpowiedzmy sobie na pytanie z jakich powodów autorską wersję akupunktury dr Eustachiusza Gaduli można uznać za szkołę akupunktury? Szkół akupunktury jest co najmniej kilka. W porównaniu z różnymi szkołami akupunktury na Wschodzie, jak i w wielu innych krajach świata ta wersja akupunktury z wielu powodów różni się dosyć zasadniczo: 1. Rozpoczynając w roku 1965 stosowanie aquaakupunktury, znanej w Polsce jako pszczółki lub francuskie zastrzyki i osiągając za jej pomocą często spektakularne efekty kliniczne, do roku 1971 doktor Gadula o akupunkturze słyszał bardzo niewiele. Wykonując te zabiegi nie zdawał sobie sprawy, że należą one do kręgu akupunktury. Wyniki jej stosowania w warunkach dużego szpitala, pogotowia i wiejskiego ośrodka zdrowia były na tyle zaskakujące, że od pierwszego roku stosowania tej metody zaczyna intensywnie poszukiwać podobnych metod leczenia, stosowanych nie tylko Polsce. W roku 1967 zdobywa specjalizację I stopnia z zakresu chirurgii ogólnej. Dzięki przypadkowi pod koniec roku 1970 wdraża własną metodę leczenia bólu polegającą na łącznym stosowaniu krioterapii chlorkiem etylu i akupresury. I ta metoda nie tylko okazuje się także bardzo skuteczną i bezpieczną, ale dzięki dwom komunikatom PAP i audycji na jej temat w Magazynie Postępu Technicznego z Katowic, prowadzonym przez redaktora Andrzeja Wierzyńskiego zyskuje sporą popularność w roku 1973. Ponadto w roku 1990 pod nazwą Mało znana metoda leczenia bólu doktor Gadula wygłasza referat i przedstawia video na jej temat podczas II Światowego Kongresu Akupunktury WUFES w Paryżu. 2. W październiku 1973 roku dr Gadula składa w redakcji, a w rok później na łamach Polskiego Tygodnika Lekarskiego zostaje opublikowany pierwszy w powojennej Polsce obszerny artykuł pt. Własne spojrzenie na akupunkturę (dostępny na stroniewww.ekomed.opole.pl i na blogu: https://gadula-ekodoktor.blogspot.com). 3. Od roku 1974 dr Eustachiusz Gadula w swoich publikacjach poza ogólnie w tym czasie przyjętym mechanizmem działania akupunktury zaczyna go jako pierwszy na świecie dodatkowo rozpatrywać także w świetle bioelektroniki. W roku 1975 na I Ogólnopolskiej Konferencji Bioelektroniki w Lublinie wygłasza referat pt. Bioelektronika w medycynie stosowanej. W tym samym roku na Krajowej Konferencji Czechosłowackiego Towarzystwa Akupunktury w Třcincu występuje z referatem pt. Akupunktura w świetle bioelektroniki. 4. Od roku 1971 intensywnie studiując piśmiennictwo na temat akupunktury (głównie chińskie i radzieckie) rozpoczyna proces systematycznego pogłębiania integracji konwencjonalnej wiedzy medycznej, a szczególnie wiedzy z zakresu medycyny fizykalnej i neurofizjologii z filozofią medycyny orientalnej i akupunktury. 5. Pod wpływem tych doświadczeń pracując w charakterze asystenta oddziału chirurgii ogólnej rozpoczyna intensywne poszerzanie wiedzy z zakresu rehabilitacji, głównie w warunkach dużego oddziału chirurgii ogólnej. Od tego czasu dodatkowo rozpoczyna systematyczną integrację rehabilitacji z akupunkturą i z własną metodą leczenia bólu okołooperacyjnego w warunkach szpitalnych. Jednocześnie stosuje ją jako metodę o szerokim wachlarzu zastosowań nie tylko w leczeniu bólu w warunkach ambulatoryjnych. W roku 1976 w Akademii Medycznej we Wrocławiu zdobywa specjalizację IIo z zakresu chirurgii ogólnej. 6. Jesienią 1977 roku przenosi się do pracy w Górniczym Centrum Rehabilitacji Leczniczej i Zawodowej REPTY w Tarnowskich Górach jako konsultant chirurgiczny Centrum i jednocześnie jako zastępca ordynatora, a następnie ordynator Oddziału Paraplegii I. Od tego czasu w życiu zawodowym doktora Eustachiusza Gaduli rozpoczyna się proces systematycznej integracji kompleksowej rehabilitacji medycznej z metodami kręgu akupunktury i z własną metodą leczenia za pomocą krioterapii połączonej z akupresurą. W roku 1980 w Akademii Medycznej w Poznaniu zdobywa specjalizację IIo z zakresu rehabilitacji narządu ruchu. Po paru latach ten typ akupunktury ściśle powiązanej z najszerzej pojętą rehabilitacją medyczną nazywa akupunkturą zintegrowaną. W roku 1984 wygrywa konkurs na stanowisko dyrektora i ordynatora Oddziału Rehabilitacji Narządu Ruchu w Akademickim Centrum Rehabilitacji w Zakopanem. W latach 1987-1991 pracuje w charakterze konsultanta wojewódzkiego w Regionalnym Związku Spółdzielczości Inwalidów. Od roku 1991 rozpoczyna do dziś kontynuowaną pracę we własnym Centrum Rehabilitacji Medycyny Zintegrowanej Sportowej i Leczenia Bólu EKOMED w Opolu.
Podsumowanie: Tytuł tego tekstu w pewnym sensie zobowiązuje do wyjaśnienia czym Śląska Szkoła Akupunktury różni się od większości szkoleń w akupunkturze w Polsce i na świecie? Tych różnic jest kilka i mają dosyć zasadnicze znaczenie: 1. Doktor Eustachiusz Gadula jako twórca tej szkoły zabiegi z zakresu akupunktury rozpoczynał w sposób nietypowy, integrując je z wieloma metodami psychologii i medycyny konwencjonalnej w warunkach szpitalnych i ambulatoryjnych, co w Polsce było rzadko spotykane. 2. W momencie zetknięcia się z oficjalną (w sensie piśmiennictwa) akupunkturą miał już wcześniejsze, ponad 5-letnie doświadczenia w zakresie aquaakupunktury, co w istotny sposób wpłynęło na podejście do metod kręgu akupunktury. 3. Fakt dominacji koncepcji bioelektroniki w podejściu do życia, fizjologii i fizjopatologii, a także do mechanizmu działania metod kręgu akupunktury w istotny sposób wpłynął na podejście do akupunktury nie tylko samego doktora Gaduli ale także wielu jego uczniów. 4. W ostatnich latach pod wpływem najnowszych prac z zakresu fizyki kwantowej, biologii submolekularnej a także medycyny i psychologii energetycznej w życiu zawodowym doktora Gaduli doszło do poszerzenia i dalszego zwiększenia skuteczności stosowanych metod. Rehabilitacja traktowana jako podstawowa metoda leczenia, wspomagana metodami kręgu akupunktury jak i własna metoda doktora Gaduli, to także metody energetyczne. Natomiast wdrażanie pewnych metod z zakresu medycyny i psychologii energetycznej oparte na nieco innych zasadach dodatkowo poszerza i zwiększa skuteczność łącznie stosowanych metod. 5. Inna, istotna, szczególnie w procesie systematycznie postępującej integracji medycyny różnica pomiędzy Śląską Szkołą Akupunktury, a innymi szkołami w Polsce i świecie polega na tym, że stosowane w niej zasady profilaktyki, diagnostyki, terapii i podejście do rokowania oparte są na bardzo szerokim i gruntownym przygotowaniu klinicznym doktora Eustachiusza Gaduli zarówno z zakresu medycyny konwencjonalnej jak i naturalnej i niekonwencjonalnej. Dzięki temu kolejni uczniowie doktora bez względu na specjalności medyczne znajdują wspólny język z nauczycielem i mogą szeroko czerpać wiedzę, którą chętnie dzieli się z nimi doktor Gadula. 6. Z powodów wymienionych zarówno w tej pracy, jak i z tekstów na stronie: www.ekomed.pl, blogu: https://gadula-ekodoktor.blogspot.com oraz zawartych w Vademecum Pacjenta Medycyny Zintegrowanej podstawowa metoda tej szkoły w postaci akupunktury zintegrowanej jest o wiele łatwiejsza do przyjęcia dla lekarzy konwencjonalnych, chcących szkolić się w akupunkturze ale także dla różnych szczebli decydentów służby zdrowia. W dużym skrócie przedstawiona droga zawodowa doktora Eustachiusza Gaduli posłużyła tu jako ilustracja doświadczenia klinicznego, tak ważnego w tej szkole.
? Copyright by Eustachiusz Gadula
Odsłony: 5215